Odprawa w pracy kiedy się należy?

Wielu z nas często zadaje sobie właśnie takie pytanie. Czasem zwolnienia jednego pracownika lub większa redukcja personelu dla wszystkich „zainteresowanych” stron to ogromny stres i sytuacja nieprzyjemna. Jednak w obliczu trudnej sytuacji, zarówno pracodawca jak i pracownik powinni pamiętać o wszystkich formalnościach i obowiązujących prawach.
Jednym z takich obowiązków jest odprawa dla pracownika. Odprawa pieniężna stanowi jednorazową zapłatę za utratę miejsca pracy i należy się w razie dokonywania zwolnień zarówno w trybie grupowym, jak i indywidualnym (Baran K.W., Uprawnienia pracowników w ramach zwolnień grupowych, MoPr 2006, nr 5).

Innymi słowy, takie świadczenie przysługuje osobie (lub osobom), która zostaje zwolniona z przyczyn nie leżących po jej stronie. Jeżeli zatem do rozwiązania stosunku pracy dochodzi na skutek wypowiedzenia umowy przez samego pracownika, nie przysługuje mu odprawa pieniężna.
Prawo do odprawy w związku ze zwolnieniem pracownika reguluje ustawa z 13 marca 2003 roku (Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844 ze zm.) o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, zwana dalej ustawą o zwolnieniach grupowych. Zwolnienie indywidualne, to natomiast takie, które ze względów ilościowych nie może zostać zakwalifikowane do zwolnienia grupowego.

By pracownik w ramach zwolnienia indywidualnego mógł otrzymać odprawę pieniężną muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:
– pracodawca zatrudnia co najmniej 20 pracowników w chwili dokonywania zwolnień,
– stosunek pracy zostaje rozwiązany z przyczyn niedotyczących (nie będących winą) pracownika,
– przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron,
– zwolnienia mają miejsce w okresie trwającym nie dłużej niż 30 dni i obejmują mniejszą liczbę pracowników niż przewidziana w art. 1 omawianej ustawy.

Ze zwolnieniem indywidualnym mamy więc do czynienia w chwili rozwiązania umowy o pracę z chociażby jednym pracownikiem z przyczyn niedotyczących bezpośrednio osoby pracownika. Faktyczna przyczyna rozwiązania umowy o pracę nieleżąca po stronie pracownika powinna być jedynym powodem rozwiązania stosunku pracy, a w sytuacji, gdyby ona nie wystąpiła, pracodawca nie zdecydowałby się na zwolnienie pracownika (wyrok Sądu Najwyższego z 10 października 1990 r., I PR 319/90; OSNC z 1992 r., z. 11, poz. 204).

Jeszcze raz należy podkreślić, że jeżeli jednak sytuacja dotyczy pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników odprawa zwolnionemu nie przysługuje.Przyczyny zwolnień, które następują bez winy pracownika mogą być różne, poczynając od złej kondycji finansowej pracodawcy, poprzez zmiany organizacyjne w zakładzie pracy i likwidację części stanowisk, fuzja lub przejęcie przez inne przedsiębiorstwo, na ogłoszeniu upadłości, bądź całkowitej likwidacji firmy kończąc.

Co więcej, w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt III PZP 4/15, Sąd Najwyższy uznał, że „rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika na podstawie art. 55 § 11 k.p. z powodu ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika uprawnia pracownika do nabycia prawa do odprawy pieniężnej, o której mowa w art. 8 w związku z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników 2 (jednolity tekst: Dz.U. z 2015 r., poz. 192 ze zm.), jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód rozwiązania stosunku pracy”.

Podkreślenia także wymaga, iż w wyroku z dnia 22 maja 1975 r. (sygn. akt I PRN 9/75, OSNC 1976/3/51) Sąd Najwyższy uznał, że: „jeśli pracownik odmawia przyjęcia nowych warunków płacy, umowa o pracę ulega rozwiązaniu z upływem terminu okresu wypowiedzenia, przy czym rozwiązanie takie pociąga za sobą wszystkie skutki rozwiązania dokonanego przez zakład pracy”.

Oznacza to, że taki pracownik również będzie maił prawo do odprawy pieniężnej.
W artykule 1 ustawy o zwolnieniach grupowych zostały zaś określone przesłanki, które warunkują istnienie zwolnienia grupowego.
Pracodawca może dokonać zwolnień grupowych, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmuje co najmniej:
-10 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników,
-10% pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 100, jednakże mniej niż 300 pracowników,
-30 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników.

W dzisiejszych czasach ciężko jest się już połapać kiedy naliczamy fundusz pracy. Opłacanie tych składek jest obowiązkiem każdego pracodawcy. Składka, która jest opłacana wynosi 2,45% podstawy wymiaru stawki. Ten procent ustalany jest na podstawie kwot, które stanowią podstawę składek na ubezpieczenie takiej jak emerytalne i rentowe. Wynoszą one w przeliczeniu na okres miesiąca co najmniej minimalne wynagrodzenie.

Jednakże istnieją przypadki, kiedy pracodawca jest zwolniony z opłacania składki na fundusz pracy:
– Pracownik zarabia mniej niż minimalne wynagrodzenie (w 2018 roku to 2100 zł), chyba że podjął się dodatkowej pracy i w takim przypadku wynagrodzenia sumują się i jeśli przekroczą granicę minimalnego wynagrodzenia, to pracodawca nie jest zwolniony z odprowadzania składek na FP.
– W firmie pracuje kobieta, która ukończyła 55. rok życia i/lub mężczyzna, który ukończył 60 lat. Niezależnie od osiągniętego dochodu nie ma konieczności za takie osoby odprowadzać składki na Fundusz Pracy. Zwolnienie od opłacania FP przysługuje od pierwszego dnia miesiąca po ukończeniu odpowiednio 55 lub 60 lat.
– W przypadku, gdy pracownik ukończył 50 rok życia i jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę, a przed zatrudnieniem był zarejestrowany jako bezrobotny przez okres dłuższy niż 30 dni. Wówczas przysługuje pracodawcy zwolnienie z opłacania FP na okres 12 miesięcy.

– Przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą. W przypadku opłacenia składki na preferencyjnych zasadach w wysokości 30% minimalnego wynagrodzenia przedsiębiorca nie ma konieczności opłacenia składki na FP, ponieważ podstawą wymiaru jest niższe niż minimalne wynagrodzenie. Najczęściej kwota podstawy wymiaru składki dla przedsiębiorcy wynosi 60% przeciętnego prognozowanego miesięcznego wynagrodzenia i jest wyższa od minimalnego wynagrodzenia – wtedy przedsiębiorcy są zobowiązani odprowadzić składkę na Fundusz Pracy.

– Jeżeli pracodawca zatrudnia tylko na podstawie umowy zlecenia i nie zatrudnia żadnego pracownika na podstawie umowy o pracę, to w takim przypadku nie ma obowiązku opłacania składki na Fundusz Pracy. Chyba, że jego pracownik ma dodatkowe prace, wówczas suma wynagrodzeń nie może przekroczyć kwoty minimalnego wynagrodzenia, jeśli tak się stanie, umowa zlecenie nie zwalnia pracodawcy z obowiązku odprowadzenia składki.

– Za pracowników, którzy powracają po urlopie macierzyńskim lub wychowawczym, pracodawcy przez okres 36 miesięcy nie mają obowiązku odprowadzenia składki na FP.
– Za zatrudnionych bezrobotnych, skierowanych do pracy z urzędu pracy, którzy w dniu zatrudnienia nie ukończyli 30. roku życia. Okres zwolnienia opłacania składki na FP wynosi 12 miesięcy, liczonych począwszy od pierwszego miesiąca po zawarciu umowy o pracę.

Wymagającym szerszego omówienia jest zwolnienie z obowiązku opłacania składek na FP i FGŚP za pracowników powracających z urlopów związanych z rodzicielstwem. Należy zaznaczyć, iż tylko powrót pracownika z jednego z wcześniej wymienionych urlopów uprawnia płatnika do takiego zwolnienia. Przykładowo, zwolnienie z obowiązku opłacania tych składek nie przysługuje za pracownika, który powrócił do pracy po urlopie ojcowskim.

Zwolnienie, o którym mowa, nie obejmuje zleceniobiorców. Wynika to stąd, iż ze wskazanych urlopów mogą korzystać wyłącznie pracownicy w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Zakresem tego zwolnienia nie są również objęte osoby wykonujące pracę na podstawie umowy zlecenia zawartej z własnym pracodawcą lub wykonujące pracę w ramach takiej umowy w innym podmiocie, ale na rzecz własnego pracodawcy (w tym przypadku zwolnienie z opłacania składek na FP i FGŚP przysługuje wyłącznie w odniesieniu do przychodu uzyskanego ze stosunku pracy).

Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (FGŚP) jest funduszem celowym, który został utworzony w 1994 roku, w celu ochrony pracowników przed utratą wynagrodzenia w sytuacji, gdyby pracodawca stał się niewypłacalny. Oznacza to, że jeśli pracodawca straci płynność finansową i nie będzie w stanie wypłacić pensji pracownikom, to ich roszczenia zostaną zaspokojone środkami z tego funduszu.

Przedsiębiorca ma obowiązek opłacić składki na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za zatrudnionych pracowników.Środki z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych przeznaczane są na:
– wynagrodzenia za pracę,
– wynagrodzenia za czas trwania urlopu,
– wynagrodzenia przysługujące z tytułu niezdolności do pracy na skutek choroby,
– odprawy pieniężne z racji rozwiązania umowy bez winy pracownika,
– ekwiwalent pieniężny za przysługujący urlop za rok, w którym ustał stosunek pracy.

Fundusz pracy ma na celu zapewnić pomoc bezrobotnym za pomocą wypłaty zasiłków w przypadku utraty pracy. Jeżeli chodzi o Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych to ma zabezpieczać problemy pracownicze w momencie, gdy nie będą one mogły być spełnione przez niewypłacalnego pracodawcę.

Może nam nasuwać się pytanie: „fundusz pracy i fgśp kiedy nie płacimy”?

Obowiązki opłacania takich składek dotyczą pracodawców, którzy zostali wymienieni w art. 10 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1256 ze zm.). Składkę na taki fundusz powinni opłacać pracodawcy. Dla celów jej opłacania, za pracownika uważa się nie tylko osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę, ale też inni pracownicy, którzy wykonują pracę zarobkową, podlegające z tego tytułu obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalno-rentowym.

Trzeba natomiast pamiętać, że składkę na FGŚP nalicza się wyłącznie za okres obowiązkowych ubezpieczeń emerytalno-rentowych. Pracodawca nie musi opłacać składek na FGŚP za pracowników powracających z urlopu macierzyńskiego i urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, a także urlopu rodzicielskiego oraz wychowawczego. Okres zwolnienia wynosi 36 miesięcy. Preferencja ta przysługuje jednak tylko w odniesieniu do pracowników w rozumieniu Kodeksu pracy.

Nie dotyczy natomiast osób wykonujących w firmie np. umowę zlecenia. Jeśli umowa zlecenia została zawarta z własnym pracownikiem lub jest wykonywana na rzecz jego pracodawcy, to wówczas zwolnienie z opłacania składki na FGŚP przysługuje tylko w stosunku do wynagrodzenia uzyskanego z umowy o pracę. Od wynagrodzenia z umowy zlecenia należy naliczyć i opłacić składkę na FGŚP.

Pracodawcy przysługuje też 12-miesięczne zwolnienie z opłacania składki na FGŚP za osoby zatrudnione na umowę o pracę, które:
– ukończyły 50. rok życia i w okresie 30 dni przed zatrudnieniem pozostawały w ewidencji bezrobotnych powiatowego urzędu pracy,
– za zatrudnionych bezrobotnych, którzy nie ukończyli 30. roku życia i podjęli zatrudnienie na podstawie skierowania z urzędu pracy.

Z kolei za wszystkie osoby, które osiągnęły wiek wynoszący co najmniej 55 lat – w przypadku kobiet i co najmniej 60 lat – w przypadku mężczyzn, pracodawca nie opłaca składki na FGŚP (bezterminowo). Za osoby, które osiągnęły ten wiek, nie opłaca się tej składki nie tylko w przypadku gdy pracują na etacie, ale również, gdy np. wykonują umowę zlecenia. Jeszcze do niedawna ustalając obowiązek opłacania składki na FGŚP należało stosować wyłączenia zawarte w art. 10 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych.

Zgodnie z tym przepisem składki na ten Fundusz nie należało opłacać za małżonka pracodawcy oraz jego dzieci własne, dzieci drugiego małżonka, dzieci przysposobione, rodziców, macochę, ojczyma, osoby przysposabiające, a także rodzeństwo, wnuki, dziadków, zięciów i synowe, bratowe, szwagierki i szwagrów.
Jednak począwszy od 5 września 2017 r. pokrewieństwo ani powinowactwo łączące pracownika z pracodawcą nie ma żadnego wpływu na obowiązek opłacania składki na FGŚP.

Jeśli zatrudniona w firmie osoba wykonuje pracę na podstawie: umowy o pracę, umowy zlecenia lub umowy o pracę nakładczą, pracodawca powinien za nią opłacać składkę na ten Fundusz. Obecnie tej składki nie opłaca się za osoby wykonujące pracę zarobkową w gospodarstwie domowym. Wysokość składki na FGŚP wynosi 0,10% podstawy wymiaru. Ustala się ją od wypłat stanowiących podstawę naliczenia składek na obowiązkowe ubezpieczenia emerytalno-rentowe, ale bez rocznego jej rocznego ograniczenia.

Ponieważ obowiązek opłacania składki na FGŚP za pracowników spokrewnionych i spowinowaconych z pracodawcą powstał w trakcie miesiąca, mogą pojawić się wątpliwości, czy za ten miesiąc należy ją naliczyć proporcjonalnie tylko za okres od 5 do 30 września br. Moim zdaniem należałoby ją naliczyć od pełnej kwoty stanowiącej dla danej osoby podstawę wymiaru składek emerytalno-rentowych za wrzesień br. Ustawa o ochronie roszczeń pracowniczych ani też ustawa nowelizująca, która wprowadziła obowiązek opłacania składki na FGŚP za zatrudnioną rodzinę, nie określają bowiem sposobu jej naliczenia w takim przypadku.

Wymagającym szerszego omówienia jest zwolnienie z obowiązku opłacania składek na FP i FGŚP za pracowników powracających z urlopów związanych z rodzicielstwem. Należy zaznaczyć, iż tylko powrót pracownika z jednego z wcześniej wymienionych urlopów uprawnia płatnika do takiego zwolnienia. Przykładowo, zwolnienie z obowiązku opłacania tych składek nie przysługuje za pracownika, który powrócił do pracy po urlopie ojcowskim.Zwolnienie, o którym mowa, nie obejmuje zleceniobiorców.

Wynika to stąd, iż ze wskazanych urlopów mogą korzystać wyłącznie pracownicy w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Zakresem tego zwolnienia nie są również objęte osoby wykonujące pracę na podstawie umowy zlecenia zawartej z własnym pracodawcą lub wykonujące pracę w ramach takiej umowy w innym podmiocie, ale na rzecz własnego pracodawcy (w tym przypadku zwolnienie z opłacania składek na FP i FGŚP przysługuje wyłącznie w odniesieniu do przychodu uzyskanego ze stosunku pracy).

Dzień, w którym kobieta dowiaduje się, że spodziewa się dziecka jest jedną z najpiękniejszych chwil w jej życiu. Świadomość, że zostanie matką, że wkrótce w jej życiu pojawi się niemowlę, za które będzie odpowiedzialna, z jednej strony napawa ją lękiem, jednak szczęście i radość zawsze wygrywają. Niemal każda kobieta marzy o tym, żeby zostać matką.

U jednych instynkt macierzyński pojawia się bardzo szybko. Bardzo dużo młodych, 20-letnich matek, doskonale radzi sobie z wychowaniem dziecka, bez względu na złośliwe komentarze innych. Bywa jednak, że kobieta najpierw chce coś osiągnąć w życiu, stawia na karierę i rozwój zawodowy. Chce się ustatkować, mieć zabezpieczenie finansowe zanim zdecyduje się na założenie rodziny. Instynkt macierzyński pojawia się nawet po 30. roku życia.

Większość kobiet, kiedy urodzi dziecko decyduje się na urlop macierzyński. Chcą poświęcić dziecku jak najwięcej uwagi i troski. Więź z matką, zwłaszcza w pierwszych tygodniach życia, jest dla niemowlęcia niezmiernie ważna.
Obecnie prawo pracy daje kobiecie dwie opcje pozostania z dzieckiem w domu po porodzie.

Młoda mama może zdecydować się na półroczny urlop, za który przysługuje jej 100% wynagrodzenia lub zostać z dzieckiem cały rok. W przypadku wyboru drugiej opcji może ona otrzymywać 80% wynagrodzenia przez cały rok, lub zdecydować się na 100% przez pierwsze sześć miesięcy, a następnie przez drugą połowę roku na 60 % podstawy.
Czas spędzony z dzieckiem w domu szybko mija. Ta nowa rola w życiu kobiety okazuje się być najlepszym doświadczeniem, o jakim mogła pomarzyć.

Na jej oczach mały człowiek rośnie, rozwija się, osiąga pierwsze sukcesy.

Kiedy po kilku tygodniach zaczyna wodzić wzrokiem, rozpoznawać twarze, reagować uśmiechem na twarz matki, wzruszeniom nie ma końca. Dziecko rozwija się bardzo szybko, każdego dnia potrafi zaskoczyć nową umiejętnością.
Około 3. miesiąca życia niemowlę zaczyna wydawać różne dźwięki, które okazują się być dla matki niczym najpiękniejsza muzyka. Maluszek zaczyna być coraz bardziej kontaktowy, coraz częściej uśmiecha się, a nawet śmieje całkowicie świadomie.

Każdej matce co jakiś przebiega myśl kiedy wrócić do pracy po urodzeniu dziecka, jednak widząc jak niemowlę się rozwija, stara się ona odsuwać od siebie te myśli, najdłużej jak się da.
Około 5-6 miesiąca maluszek zaczyna przekręcać się na brzuszek, staje się coraz bardziej aktywny. Powoli przygotowuje się do nauki siadania. Staje się towarzyski i bardzo lubi obecność mamy w pobliżu. Więź między matką a dzieckiem pogłębia się z każdym dniem dlatego tak ciężko jest podjąć decyzję, kiedy wrócić do pracy po urodzeniu dziecka.
Kiedy maluszek zaczyna raczkować, coraz sprawniej się poruszać, a następnie stawiać pierwsze kroki i w końcu samodzielnie chodzić, zdajemy sobie sprawę, że jest on coraz mniej absorbujący i coraz częściej dużo mam zaczyna myśleć o powrocie do firmy.

Dużo łatwiej przychodzi im decyzja, jeśli mają z kim zostawić dziecko. Nieoceniona okazuje się wtedy babcia czy zaufana niania, której można bez stresu powierzyć dziecko. W takiej sytuacji mamy pewność, że dziecko jest w dobrych rękach, a po powrocie z pracy możemy liczyć na to, iż mieszkanie będzie czyste i zadbane, a na stole czekać będzie pyszny obiad.

Wydaje się, że jest to opcja idealna

Co jednak, jeśli mama i teściowa nie są jeszcze na emeryturze i nadal pracują, a my nie mamy nikogo zaufanego, z kim możemy zostawić naszego maluszka?
Kobieta ma prawo wziąć urlop wychowawczy, nawet do ukończenia przez dziecko 6 roku życia. Trzeba jednak pamiętać, iż jest to urlop bezpłatny, za który nie przysługuje kobiecie wynagrodzenie. Sprawia to, że wiele matek nie może sobie pozwolić na taką opcję. Wychowanie dziecka wiążę się z ogromnymi kosztami, które często bardzo ciężko pokryć z jednej pensji.

Nie pozostaje im więc nic innego, jak poszukać odpowiedniego żłobka.
Dobrze znaleźć taki, do którego chodzi już dziecko znajomej lub sąsiadki, aby mieć informację z pierwszej ręki na temat standardów opieki, zachowania opiekunek czy jakości posiłków.

Znalezienie odpowiedniego żłobka, bezpiecznego miejsca, w którym bez problemu pozostawimy nasze dziecko na kilka godzin w ciągu dnia, na pewno pomoże podjąć ostateczną decyzję kiedy wrócić do pracy po urodzeniu dziecka. Paradoksalnie im bardziej odległe terminy w żłobku, tym bardziej jest on atrakcyjny, im więcej chętnych, tym bardziej jesteśmy skłonni zaufać placówce i powierzyć jej swoje dziecko.
Warto kilka miesięcy wcześniej poinformować również pracodawcę o planowanym powrocie, aby zdążył przygotować nam miejsce pracy i zorganizował odpowiednio zespół.
Mimo, iż oddanie dziecka do żłobka nie jest łatwe, zwłaszcza dla matki, maluszek szybko nawiąże kontakt z innymi. Im szybciej zacznie proces socjalizacji, tym lepiej.

Osoby niedoświadczone na rynku pracy często mają wątpliwości co do tego czym właściwie jest świadectwo pracy. Może się wydawać, że to opinia pracodawcy o pracowniku. Jednak takie przypuszczenie jest błędne. Słowo świadectwo kojarzy się ze szkołą. W czasie nauki szkolnej co roku uczeń otrzymuje świadectwo na którym ma oceny z poszczególnych przedmiotów. Stąd może się wydawać, że pracodawca również wystawia świadectwo z oceną kompetencji i zaangażowania pracownika w miejscu pracy.

Na tym świadectwie może się znajdować opinia pracodawcy o pracowniku. Jednak świadectwo pracy to druk ścisłego zarachowania. Nie można na nim napisać tego co się chce. Nawet jeżeli pracodawca miałoby ochotę zawrzeć pozytywną czy negatywną opinię o pracowniku, to na pewno nie do tego służy świadectwo pracy. Na prośbę pracownika albo nawet bez jego prośby można wystawić referencje którymi później pracownik może się posługiwać poszukując innej pracy. Dobre referencje z poprzednich miejsc pracy mogą być doskonałą kartą przetargową w walce o lepszą pracę.

O ile wystawienie referencji nie jest obowiązkowe o tyle świadectwo pracy trzeba wydać i to jak najszybciej po ustaniu zatrudnienia. Czasami wystawienie świadectwa pracy może się przedłużyć i wcale nie zależy to od złej woli pracodawcy. Czasami księgowością pracodawcy zajmuje się zewnętrzny podmiot, firma zewnętrzna, taka jak na przykład biuro rachunkowe. Wtedy wystawienie świadectwa pracy może trochę potrwać. Przyjmuje się że maksymalnie może być to kilka dni. Według prawa jednak świadectwo pracy powinno zostać wydane bez zbędnej zwłoki.

Świadectwo pracy to bardzo ważny dokument

Pracownik może mieć bałagan w swoich dokumentach jednak świadectwo pracy zawsze powinno być na wierzchu. Po latach pracownik może zapomnieć w jakich firmach pracował. Różnie w życiu bywa. Czasami ktoś jest zatrudniony w ciągu życia nawet w kilkudziesięciu firmach bo w żadnej długo nie zagrzał miejsca. W takiej sytuacji jednak dana osoba musi zbierać dowody swojego zatrudnienia. Może się wydawać, że przecież wszystko jest skomputeryzowane. Wszystko jest w formie elektronicznej.

Oczywiście dzisiaj komputery to podstawa w wielu instytucjach, również w zakładzie Ubezpieczeń Społecznych. Jednak obowiązkiem pracownika jest przechowywanie świadectw pracy jako dowodu zatrudnienia. Wystawienie świadectwa pracy niezwłocznie po ustaniu stosunku pracy jest obowiązkiem każdego pracodawcy. Niedopuszczalne jest sytuacja kiedy pracodawca z jakiegoś powodu odmawia wydania świadectwa pracy. W takiej sytuacji należy zgłosić się do Państwowej Inspekcji Pracy i walczyć o swoje. Świadectwo pracy jest potrzebne na przykład aby zarejestrować się w Urzędzie Pracy i potwierdzić prawo do pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Kiedy wystawiamy świadectwo pracy

Bez zwłoki. Jak już wiadomo świadectwo pracy to dokument niezwykle istotny. Również pracodawca powinien przechowywać swoją kopię. Pracodawca może wydać pracownikowi świadectwo pracy osobiście. Pracodawca może również wysłać świadectwo pracy pocztą.Wszystko zależy od indywidualnych ustaleń pracodawcy z pracownikiem oraz zwyczajów jakie panują w danej firmie. Na świadectwie pracy znajduje się wiele cennych informacji dla przyszłego pracodawcy. Jest tam na przykład informacja o zajęciach komorniczych.

W razie pozyskania takiej informacji z poprzedniego świadectwa pracy następny pracodawca ma obowiązek skontaktowania się z komornikiem. Bardzo prawdopodobne, że trzeba będzie realizować dalej zajęcie komornicze. W przypadku zajęć komorniczych pierwszeństwo mają zajęcia alimentacyjne a dopiero później reszta długów. Dziś nie jest niczym niezwykłym, że do zakładu pracy przychodzi list od komornika z zajęciem komorniczym. Wiele osób nie radzi sobie ze swoimi długami. Oczywiście lepiej dogadać się z wierzycielami i spłacać swoje długi zanim do akcji wkroczy komornik.

Jednak w wielu sytuacjach długi są tak wysokie, że trudno zrobić cokolwiek. Znalezienie nowej pracy być może z wyższym wynagrodzeniem niż w poprzedniej pracy może być szansą na wyjście z długów. Dzisiaj informacje o tym, że pracownik posiadał komornika nie jest niczym zaskakującym.
Warto podkreślić jeszcze raz, że na świadectwie pracy nie można pisać tego czego się chce. Należy zamieścić tam informacje tylko i wyłącznie wymagane prawem. Stąd nie można sobie na przykład dopisać numeru PESEL tylko dlatego, że pracodawca uważa że PESEL powinien tam się znaleźć. Na świadectwie pracy nie ma co prawda opinii pracodawcy o pracowniku, ale jest na przykład sposób rozwiązania umowy.

Prędzej czy później każdy będzie musiał zgłosić się na wstępne badanie do pracy. Jest to wymóg, który ciąży na każdym pracodawcy oraz przyszłym pracowniku. Pracodawca ma obowiązek wydania świeżo przyjętej osobie skierowania na takie badania. Oczywiście podmiotem, który ponosi pełen koszt w tym względzie jest nie kto inny jak domniemany pracodawca. Odbywa się to na różne sposoby. Pracodawca może nam dać swobodę wyboru lekarza medycyny pracy lub możemy dostać skierowanie do konkretnego operatora usług medycznych.

W przypadku tego drugiego, pracodawca ma podpisaną umowę, która przewiduje zakres odpowiednich usług. Jest to rozwiązanie o tyle wygodniejsze dla pracownika, że nie musi się martwić kwestią wyboru odpowiedniej placówki. Nie musimy się również obawiać koleją po paragon z badania, który jest dowodem do zwrotu kosztów. Tutaj pracodawca załatwia wszystko z przychodnią. Naszym obowiązkiem jest jedynie wstawić się na badanie po wcześniejszej rejestracji. Może ona przebiegać na dwa sposoby.

Pierwszym jest tradycyjna, mozolna rejestracja telefoniczna

Często wiąże się to z brakiem odbierania telefonu przez recepcję czy zajętą linią. Dla tego by ułatwić życie pacjentom oraz recepcjom świetnym rozwiązaniem jest rejestracja przez Internet. Tutaj od wizyty lekarskiej dzieli już pacjenta jedynie wypełnienie stosownego formularza i gotowe. Badania lekarskie do pracy jakie wykonamy zależy od stanowiska oraz obowiązków będziemy pełnić. Osoby, które pracują fizycznie a ich zdrowie może być urażone na częsty uszczerbek będą miały z pewnością badania dodatkowe.

Podobnie jak zawodowi kierowcy, którzy wręcz obowiązkowo muszą co jakiś czas przejść badanie wzroku. W razie nie udzielenia przez orzecznika zgody na wykonywania pracy można złożyć reklamację. Reklamację to należy złożyć natychmiast przy lekarzu by ten na bieżąco mógł ją spisać i przekazać izbie lekarskiej. W przeciwnym wypadku proces potrwa dłużej a przy realizacji badań lekarskich czas odbywa ogromne zdarzenie. Często badania są realizowane już kolejnego dnia od pozytywnego rozpatrzenia kandydatury osoby starającej się o dane stanowisko.

Do standardowego zakresu badań medycznych jakie są przeprowadzane na każdym pacjencie należy badanie krwi. Jest to szybki i bezbolesny zabieg. Warto by został przeprowadzony na samym początku. W ów czas w oczekiwaniu na wyniki mogą zostać przeprowadzone pozostałe badania oraz czynności.
Kiedy krew została pobrana można udać się do pokoju, w którym przeprowadzane są badania ogólne oraz krótki wywiad. Mierzy się tam wagę, wzrost, bada słuch i ciśnienie tętnicze. Przy krótkim wywiadzie należy odpowiedzieć na pytania odnoszące się do chorób w rodzinie, chorób jakie pacjent sam przebył, alergii i uczuleń.

Następnym etapem jest – choć nie musi – badanie wskazane przy danym zawodzie. Będą to czynności przeprowadzane w gabinecie okulistycznym lub badanie na promieniowanie jonizujące, badanie błędnika oraz słuchu. Współcześnie nawet osoba pracująca w biurze przechodzi przez badania dodatkowe z tytułu przeciążania pracy narządu wzroku. Lekarz taki wypisuje stosowny dokument, który to wraz z wynikami i pozostałą dokumentacją zanosimy do lekarza orzecznika. Ten analizuje dane wypisane przez poprzednich specjalistów i na ich podstawie ocenia naszą zdolność do pracy.

Jeśli posiadamy orzeczenie o niepełnosprawności lub inne to również należy je przedłożyć. Lekarz ponadto przeprowadzi również krótki wywiad i jest możliwość, że przeprowadzi proste badania. Na ogół jednak kończy się na rozmowę a orzeczenie niezdolności do pracy należy do rzadkości.
Ten proces może wydać się dość stresogenny jednak każdy przejdzie przez niego kilka razy w ciągu swojego życia. Badania takie co jakiś czas trzeba aktualizować. My jednak nie musimy się martwić tym w kwestii formalnej bowiem to pracodawca musi nas w tym względzie dopilnować. Zazwyczaj wszystkie czynności są przeprowadzane w jednym budynku w ramach jednej przychodni często prywatnej.

Zdarzają się również wędrówki po mieście i przeprowadzanie badań dodatkowych. Na podstawie pozytywnego orzeczenia możemy podjąć pracę. Orzeczenie takie musi zostać dostarczone nie później niż do pierwszego dnia pełnienia obowiązków. W przeciwnym wypadku pracodawca może mieć problemy z tytułu kontroli z urzędu pracy. Wyjątkiem gdzie nie ma obowiązku przeprowadzania badania jest sytuacja, gdzie znalezienie pracy na takim samym stanowisku jak poprzednie zajmie nam maksymalnie miesiąc. W ów czas pracodawca nie musi nas nigdzie kierować. Jednak przyjęło się, że takie skierowanie wydaje się wszystkim.

Prowadzenie własnej działalności gospodarczej to bardzo dobry pomysł. Problem jest w tym, że mamy pomysł, ale nie mamy pieniędzy. Co w takiej sytuacji można zrobić? Można zgłosić się do banku po pożyczkę, ale, na jakiej podstawie mamy ją otrzymać? Nie mamy jeszcze firmy i nie mamy dochodów, dlatego bank nie będzie chciał z nami rozmawiać. W takiej sytuacji można albo porzucić swój pomysł albo można będzie zgłosić się do urzędu pracy po dotacje. Ten drugi pomysł jest naprawdę bardzo dobry, dlatego warto będzie z niego skorzystać.

Wiele na tym zyskamy, ale oczywiście zanim otrzymamy chociażby złotówkę to trzeba będzie spełnić szereg wymagań. W urzędach jest prosta zasada, jeśli pieniądze są za darmo to urzędnika zadaniem jest zrobić wszystko żeby nam uprzykrzyć życie. Tak to właśnie wygląda w praktyce, ale oczywiście jest też zależne od tego, do jakiego urzędu pracy przynależymy. Od razu trzeba zasmuć wiele osób, bo nie każdy pieniądze dostanie. Pula dotacji jest ograniczona. Najczęściej w mniejszych miastach na listę załapuje się po kilka do kilkunastu osób. To nie za, wiele dlatego jeśli mamy pecha to będziemy gdzieś daleko na liście.

To jednak nie koniec, bo w zależności od tego, do jakiego urzędu pracy należymy mogą być dodatkowe wymagania. Jakie? Można być nie w tej grupie wiekowej, jaka jest brana pod uwagę przez urzędników. Zdarzają się takie sytuacje, że osoby, które mają dwadzieścia lat mają większe szanse na dotacje niż trzydziestopięciolatek. Wydawać by się mogło, że mamy pomysł, a zatem urzędowi zależy na tym żeby bezrobotnego się pozbyć i dać mu pieniądze. Niestety tak może nam się jedynie wydawać i szybko się o tym przekonamy.

Inne wymagania

Wymaganiem numer jeden jest zarejestrowanie się w urzędzie pracy. Może być tak, że wystarczy się zarejestrować i można starać się o dotacje, a może być tak, że trzeba czekać nawet pół roku. Problem jest z pracą, bo dzisiaj pracy nie brakuje, a co za tym idzie urzędnicy na pewno nam zaproponują miejsce pracy. Nie możemy odmówić, bo wtedy stracimy status bezrobotnego, a co za tym idzie nie będzie można starać się o żadne dofinansowanie.

Osoba, która stara się o dofinansowanie nie może być studentem studiów dziennych, ale już zaocznych może. Oczywiście nie można na swoim koncie mieć jakiejkolwiek innej działalności, którą prowadziliśmy przez ostatnie dwanaście miesięcy. Trzeba się dokładnie tego dowiedzieć, bo bywają urzędy, które ten okres mają bardziej wydłużony.

Co jeszcze?

To nie koniec wymagań, bo nie można przez ostatnie dwanaście miesięcy odmówić przyjęcia pracy. To długi okres czasu, a tak jak zostało wspomniane wcześniej pracy dzisiaj jest bardzo dużo i nie będzie wcale łatwo spełnić ten warunek. Osoba, która stara się o dofinansowanie nie może wcześniej posiadać bezzwrotnych środków publicznych. Nie można również kombinować składając w dwóch urzędach ten sam wniosek. Jeśli tak się stanie to nie otrzymamy żadnych pieniędzy i jeszcze możemy mieć problemy. Na to nie można sobie pozwolić, dlatego nie ma, co kombinować.

Dotacja

Od czasu przyznania nam dotacji to czasu, kiedy pieniądze wpłyną na konto może minąć nawet kilka miesięcy. Nie możemy w tym czasie zakładać własnej firmy. To jest spory problem, bo tak naprawdę nas to wszystko blokuje. Często pieniędzy nie ma, albo nie wiadomo ile ich jest. Wygląda to w ten sposób, że urzędnicy starają się za wszelką cenę zniechęcić każdego z nas do tego żebyśmy albo dali sobie spokój albo żebyśmy sami sfinansowali swoją działalność gospodarczą. Jeśli jesteśmy wytrwali i nie zależy nam na czasie to na pewno można się ustawić w kolejce, bo wiele na tym zyskamy.

Mówimy tutaj o kilkunastu tysiącach złotych, które można będzie wykorzystać na dowolny cel. Bez tych pieniędzy wiele osób nie może wystartować z własną firmą. Szkoda byłoby nie spróbować swoich sił tym bardziej, że założenie firmy nie kosztuje dużo, a przy okazji nie trzeba na to tracić zbyt wiele czasu. Jeśli nam się uda to później będzie można się starać o unijne pieniądze, ale na to przyjdzie jeszcze czas.

Na razie trzeba znaleźć sposób na to żeby wymyślić, czym możemy się zajmować, a potem trzeba będzie pozałatwiać wiele formalności i otrzymać pieniądze. Start mamy łatwiejszy i na pewno nam na tym zależy. Skoro państwo coś daje to trzeba brać i wykorzystywać każdą możliwą okazję. Wiele osób ma własne jednoosobowe firmy i nie narzekają. My również możemy się przekonać czy nam się taka forma zatrudnienia spodoba. To wcale nie jest takie łatwe, na jakie może wyglądać.