Zeszyty, stos książek, ławki szkolne… Właśnie z tym zazwyczaj dzieci kojarzą naukę. Oczywiście, słusznie. Tylko, czy to sprawia, że pragną iść do szkoły i chłonąć wiedzę? No właśnie… Raczej nie.
I właśnie tu pojawia się Twoja rola, Twoja MISJA.

Dawno temu zdecydowałeś, że chcesz nauczać, pomagać swoim uczniom poznawać tajniki nauki i świata przyrody. Byłeś pełen zapału do pracy! Niestety… Należy powiedzieć, że w dzisiejszych czasach dzieci mają wiele ciekawszych możliwości na spędzanie swojego czasu niż słuchanie nauczycieli. Już od najmłodszych lat potrafią obsługiwać komputery, telefony komórkowe. Oglądają na nich to, co wydaje im się być ciekawe. Dociera do nich mnóstwo bodźców zewnętrznych. Fascynujące kompozycje barw, czy zapierające dech w piersiach dźwięki. Nauka w szkole, czy też na różnorakich zajęciach pozalekcyjnych staje się po prostu nudna…

Zastanawiasz się, co to wszytko ma wspólnego z Tobą? Otóż wiele. Musisz zachęcić swoich podopiecznych do działania. Do czegoś więcej niż klikanie w klawiaturę. To nie lada wyzwanie…
Szczególnie dziś, w XXI wieku.
Dlatego nadeszła chwila, aby się zastanowić:
jak motywujesz uczniów do pracy? A może w ogóle tego nie robisz? Czas najwyższy, aby zacząć! Być może Twoja determinacja wygasła już parę dobrych lat temu, ale to nic. Nie poddawaj się! Przypomnij sobie jak bardzo chciałeś nauczać, jak pragnąłeś poszerzać horyzonty maluczkich. Radość z pierwszych uczniów i ich sukcesów. Na pewno ją pamiętasz! Tak więc, niech ona pcha Cię do robienia czegoś więcej, do sprawienia, by Twoi uczniowie z chęcią zaglądali do źródeł wiedzy.

Po tych kilku wspomnieniach, zadaj sobie to pytanie jeszcze raz: jak motywuję uczniów do pracy? I teraz dostrzegasz, że w pewnym stopniu o tym zapomniałeś… Ale chcesz do tego wrócić! I brawo dla Ciebie.
Jest wiele dróg motywacji. Od najstarszej: metody kija i marchewki, do tych, które sam stworzysz. Czasem wystarczy kreatywność i dobre chęci. Większość nauczycieli traktuje nowe technologie jak wrogów. A może warto pomyśleć, jak można je wykorzystać, aby nam służyły? Połączmy to w całość.

Dzieci są zafascynowane komputerem. To niepodważalny fakt, prawda? Nauczyciele chcą, by na miejscu urządzenia pojawiła się nauka. Jaki wniosek i wyjście z sytuacji? Czas na połączenie zdobywania wiedzy i nowych technologii. W konsekwencji rodzi się zabawa, która nawet nie była planowana. Jeśli uczeń będzie miał w podświadomości, że: NAUKA = WIEDZA + ZABAWA, dużo chętniej będzie chciał pracować pod nadzorem nauczyciela.
Miejmy na uwadze, że dzieciom trudno niekiedy o samodyscyplinę i konsekwencję w dążeniu do celu.

Mowa tu, szczególnie o podopiecznych z niską samooceną, z nieciekawą sytuacją w domu. Niestety, nie zawsze rodzice wspierają swoje latorośle w edukacji… W związku z tym, na nauczycielach spoczywa duża odpowiedzialność. Bardzo często, to od Ciebie zależy, czy Twoi uczniowie osiągną sukces. A on jest możliwy, tylko dzięki motywacji. Bo kiedy dziecko nie ma motywacji do działania, jak w ogóle może mieć chęć do pracy?

Dobrym wstępem do motywacji jest chociażby pokazanie uczniom, że mają potencjał. Podkreślenie, że nawet jeśli coś im się nie udaje, to nie koniec świata. Upadki po prostu się zdarzają, ale siłą wojownika jest powstanie! Oprócz uświadomienia uczniom, że mają potencjał, ważne jest wskazanie celu. Zapewne każde dziecko ma marzenie, kim chciałoby być. Dlatego pokaż mu, że aby zostać lekarzem, trzeba się zapoznać z tajnikami biologii. Cel jest niezmiernie ważny, bo pomaga pokonywać przeciwności. Mając go cały czas na myśli, człowiek jest w stanie osiągnąć bardzo wiele, dlatego to tak ważne.

Myślałeś o tym, aby podsunąć swoim uczniom pomysł nauki w inspirującym miejscu? Brzmi nietypowo, prawda? Owszem, ale jeśli dziecko lubi otoczenie, w którym się uczy, to chce do niego wracać. Ozdoby w klasie, nie tylko o charakterze estetycznym,
ale i edukacyjnym. Można tu wiele wymyślać. Chociażby rysunki ptaków na ścianie, a obok nich ich nazwy i ciekawostki, tęcza na drzwiach z podpisanymi po angielsku kolorami i wiele innych.

W tym wszystkim nie należy zapominać o POCHWAŁACH. Warto doceniać nawet bardzo małe sukcesy uczniów, a nie tylko wymagać… Docenione dziecko jest w stanie działać ze zdwojoną siłą, bo po prostu jest zadowolone i pewne siebie. Dlatego chwal, ale oczywiście wszystko z rozsądkiem, tak aby dzieci nie przestawały się starać.
I pamiętaj, że od tego jak motywujesz uczniów do pracy, może zależeć ich sukces, a ich sukces to też Twój sukces!

Studia to bardzo ważny i kluczowy czas w życiu dorosłego człowieka. To okres zdobywania bardzo przydatnych umiejętności, wiedzy oraz znajomości. Najlepiej, jeżeli idzie z tym w parze odpowiednie wychowanie i rozszerzenie swoich horyzontów życiowych. Studiowanie bowiem nie powinno ograniczać się tylko do wąskiej dziedziny nauki, lecz także wiązać się z wszechstronnym rozwojem intelektualnym i fizycznym człowieka. Dlatego właśnie, obok obowiązkowych zajęć uczelnianych, dobrze jest również dobrać sobie inne zajęcia fakultatywne.

Można też korzystać z ciekawych propozycji, dostępnych na macierzystej uczelni tudzież innych szkołach wyższych. Należy pamiętać o inicjatywach, podejmowanych przez różnego rodzaju organizacje, zrzeszające studentów – warto tu wymienić przede wszystkim duszpasterstwa akademickie, korporacje akademickie czy kluby sportowe. Odpowiednie korzystanie z wielu dostępnych opcji ma na celu wykształcenie osoby, która będzie reprezentowała sobą ponadprzeciętny poziom i jednocześnie starała się innych podnosić ku temu poziomowi.

Czas studiów to okres, który powinien jak najlepiej procentować w późniejszym życiu rodzinnym, społecznym i zawodowym. Obecnie w Polsce obowiązuje tak zwany system boloński. Polega on na tym, że istnieją zasadniczo dwa stopnie podstawowych studiów: trzyletnie studia zawodowe, zakończone stopniem licencjata oraz dwuletnie uzupełniające, zakończone stopniem magistra. Na nielicznych kierunkach (na przykład prawie) można studiować na jednolitych, pięcioletnich studiach magisterskich.

Z pewnością warto przyłożyć się i solidnie wykorzystać okres zgłębiania tajników danego kierunku. Można wybierać pomiędzy licznymi uczelniami państwowymi oraz prywatnymi. Prowadzą one bardzo wiele ciekawych kierunków i każdy chętny powinien znaleźć coś właściwego dla siebie. Przy tym dobrze jest zauważyć, że nie należy studiować „na siłę”, tylko i wyłącznie z przymusu wewnętrznego lub z powodu presji otoczenia. W przypadku, kiedy ktoś do tego typu edukacji się nie nadaje, może się to skończyć tylko rozczarowaniem i zmarnowaniem czasu. Dobrze jest, jeżeli wybrany kierunek studiów pokrywa się z zainteresowaniami studenta.

Same potencjalne zyski, wynikłe z uprawiania bardziej intratnego zawodu, nie powinny być jedyną motywacją do studiowania takiego a nie innego kierunku. Kiedy więc wybierze się i dostanie na wymarzone studia, trzeba wykazać się konsekwencją i podążać jak najlepiej do zamierzonego celu. Służy temu systematyczne uczęszczanie na wykłady i zajęcia oraz terminowe i na odpowiednim poziomie zdobywanie zaliczeń, zdawanie egzaminów. Ważną sprawą jest także właściwe pisanie prac zaliczeniowych, semestralnych oraz tych najważniejszych: licencjackiej i magisterskiej. Kluczową rolę odgrywa tu współpraca z promotorem.

Tylko pod okiem doświadczonego naukowca, najlepiej z bogatym dorobkiem naukowym, można tego dokonać. Tenże naukowiec powinien być samodzielnym pracownikiem nauki, to znaczy posiadać stopień doktora, doktora habilitowanego lub tytuł profesora. O ile wcześniejsze prace pisemne są swego rodzaju „przetarciem”, to praca licencjacka i magisterska powinny stanowić już wizytówkę osoby, mającej podstawowe stopnie naukowe.

Wielu zapewne zadaje sobie pytanie: dobra praca magisterska jak napisać? Zacząć należy z pewnością od precyzyjnego sformułowania tematu – problemu badawczego. Wtedy można stworzyć plan takiej pracy. Bardzo istotną sprawą jest jak najlepszy dobór fachowej literatury, w tym także źródeł. Bibliografia – odpowiednio wykorzystana – umieszczana jest na końcu danej pracy. Należy pamiętać o właściwym cytowaniu i przypisach. Praca magisterska to przecież samodzielne i twórcze dzieło, mające udowodnić sprawność w posługiwaniu się dostępnymi metodami badawczymi.

Powinna prowadzić do określonych konkluzji oraz wniosków, wynikłych z całego toku danej pracy. Po napisaniu samej pracy trzeba zadbać o wyeliminowanie wszelkich błędów językowych i rzeczowych oraz zatroszczyć się o szatę graficzną i poziom edytorski. Po pozytywnym ocenieniu przez promotora i recenzenta można już przystąpić do jej obrony i egzaminu magisterskiego.

Jeżeli spełni się wszystkie powyższe warunki, wtedy wreszcie można powiedzieć: „finis coronat opus” – „koniec wieńczy dzieło”. Jeżeli ma się ku temu czas, możliwości i predyspozycje, warto także pomyśleć o pójściu dalej i spróbować swoich sił na kolejnych studiach, w tym także podyplomowych i
doktoranckich. Do odważnych świat należy – byle pamiętać, czy istnieje ku temu realna i uzasadniona potrzeba.

Cytowanie musi się pojawić w pracy dyplomowej, ponieważ nie ma raczej możliwości, żeby jakakolwiek naukowa treść się bez niego obyła. Pisząc pracę licencjacką, magisterską, doktorancką czy inżynierską, nie sposób uniknąć odwoływania się do literatury źródłowej, do słów naukowych autorytetów. Przy cytowaniu należy kierować się pewnymi z góry ustalonymi prawidłami. Ale, jeszcze zanim zabierzemy się za pisanie czegokolwiek, powinniśmy być świadomi kilku kwestii. Należy ustalić nie tylko to, jak cytować w pracy dyplomowej, ale i to, po co w ogóle przywołujemy cudze słowa.

Cytaty są dowodem naszego oczytania, jednak używane w nadmiarze, będą świadczyć raczej na niekorzyść autora. Praca naszpikowana cytatami może wyglądać na odrobinę nieporadną i schematyczna. Kiedy stale powołujemy się na czyjeś poglądy, nasza własna ocena po prosty gdzieś się gubi. Ktoś, kto czyta taką pracę, może odnieść wrażenie, że sami nie mamy zbyt wiele do powiedzenia w danym temacie. Zamiast zaimponować znajomością literatury i bogatą, rozległą wiedzą, popiszemy się jedynie umiejętnością kopiowania.

A przecież nie o to chodzi. Cytaty nie mają być głównym składnikiem naszej pracy, a jedynie wartościowym dodatkiem. Mają nam one pomóc w poparciu naszego własnego stanowiska, udowodnieniu danej tezy, potwierdzeniu wyników badań. Dopiero wówczas faktycznie będą miały sens, ponieważ zaprezentują naszą dogłębną analizę źródeł i ich twórcze przetworzenie. Granica pomiędzy lenistwem a pracowitością jest tu bardzo cienka. Jeśli używane przez nas cytaty są umotywowane zawartością danej pracy, to świetnie. Jeśli stworzyliśmy „listę” mądrych cytatów, czeka nas korekta.Używajmy cytowania rozsądnie i z umiarem.

Warto z góry ustalić pewien limit, którego nie chcemy przekroczyć. W pracy dyplomowej ilość cytatów teoretycznie powinna wahać się pomiędzy 15% a 25%. To jednak bardzo umowna wartość, ale daje już jako takie pojęcie o problemie. Nie należy jej oczywiście traktować jako jedynej słusznej metody, ponieważ rzeczywiste zagęszczenie cytatów będzie zależne od tego, z jakiej dziedziny pracę piszemy, jaką ma ona formę itp. Dla przykładu jednakże przyjmijmy, że będziemy się tych granic trzymać.

Jest mnóstwo cytatów, których możemy użyć w tekście, bez względu na to, w jakim temacie akurat siedzimy. Każda praca dyplomowa musi opierać się na źródłach, więc są one liczne. Kluczem jest oczywiście odpowiednia selekcja. To żmudna robota, ale przy każdym cytowaniu, należy bardzo dobrze zastanowić się nad tym, czy akurat ten konkretny cytat oddaje to, co chcemy przekazać w stu procentach. Wymaga to długich przygotowań, analizy wielu stron tekstów źródłowych, bogatej bibliografii i godzin kartkowania. Ale warto, bo idealny cytat uczyni naszą pracę oryginalną i prawdziwie wartościową. A idealny cytat to taki, który jest celny i precyzyjny, popiera naszą argumentację, jest umotywowany tezą pracy.

Drugą kwestią jest natomiast sam sposób wprowadzania cytatów do naszej pracy. Nie należy absolutnie lekceważyć zasad, którymi rządzi się cytowanie. Zignorowanie podania źródła danego poglądu może nas narazić na oskarżenia o plagiat. Szczególne, jeśli chcemy urozmaicić naszą pracę parafrazami i nie pilnujemy, aby zawsze wstawić w takim miejscu przypis. Nie wystarczy delikatna korekta tekstu, aby móc go podawać za swoje własne słowa. Programy anty-plagiatowe wychwycą to od razu. Parafraza jest bardzo dobrym wyjściem, ponieważ jest wiele opinii czy badań, których nie musimy przywoływać dosłownie, a które są dla naszej pracy istotne.

Omówienie jest wówczas jak najbardziej wskazane, żeby nadmiernie nie szpikować tekstu cytatami. Ale to tez należy robić umiejętnie. I nie jest to wcale dużo łatwiejsze od dosłownego cytowania, ponieważ omówić naukowy tekst to sztuka sama w sobie. Studenci często próbują parafrazować słowa autorytetów metodą „na lenia”, czyli poprzez zastępowanie niektórych słów synonimami.
To jednak za mało. Parafraza jest twórczym zmodyfikowaniem tekstu, które udowadnia, że rozumiemy co autor miał na myśli. Dobrze skonstruowana parafraza zapewnia naszej pracy stylistyczną spójność i jednorodność. Promotor czy recenzent od razu rozpozna, czy mówimy własnymi słowami, czy nieumiejętnie naśladujemy cudzy styl.

Cytaty czynią pracę dyplomową ciekawsza, wartościowszą i oryginalną. Warto z tego korzystać, ale nie ma sensu nadużywać cudzych słów. Nasza praca to dowód twórczego myślenia, umiejętności krytycznej analizy i syntezy. Zawsze więc powinniśmy omawiać i odnosić się do przytaczanych cytatów.

Praca inżynierska to jedna z prac dyplomowych, pisana przez osoby kończące studia pierwszego stopnia na kierunku kończącym się uzyskaniem stopnia inżyniera. Taka nauka trwa z reguły trzy i pół roku, choć indywidualne przypadki poszczególnych studentów udowadniają, że historia kształcenia przyszłych inżynierów może się od siebie niezwykle różnić. Wracając jednak do dylematu, jak powinna wyglądać praca inżynierska jak pisać dobrze?

Podobnie jak ma to miejsce w przypadku większości tekstów zasadnicze znaczenie ma wybór tematu tekstu. Studenci często mają swoje zainteresowania, które jak najbardziej można wykorzystać. Cennych wskazówek dostarczają też ulubione zajęcia. Warto porozmawiać z prowadzącymi, zapytać o wiodące kierunki w ich specjalizacjach lub zwrócić uwagę na wciąż nowe i co za tym idzie jeszcze niezbyt dobrze zbadane zagadnienia. Te ostatnie są szczególnie godne uwagi, ponieważ dają studentowi szansę nie tylko na stworzenie pracy w znacznym stopniu odtwórczej, ale również na uznanie uczelni, a nawet wyróżnienie.

Oryginalny temat nie jest jednak łatwo wymyślić. Wsparcie doświadczonego promotora, chętnego do pracy, jest kluczowe. Przestrzeże przed błędami, poprawi niewielkie pomyłki, a gdy zajdzie taka potrzeba wskaże możliwe kierunki działania. Szukając odpowiedzi, jak powinna wyglądać praca inżynierska jak pisać, w pierwszej kolejności najrozsądniej skupić się na znalezieniu jej dobrego, odpowiedzialnego opiekuna.

Kiedy promotor zatwierdzi już temat, pozostaje stworzyć plan działania. Przyda się spis treści, a przynajmniej wstępny podział na rozdziały oraz podrozdziały. Praca inżynierska jak pisać to przede wszystkim próba odpowiedzi na jakieś ważne pytanie. A przynajmniej dogłębna analiza wybranego zagadnienia. Nie obejdzie się bez samodzielnie przeprowadzonych analiz i badań. Przyszli inżynierowie to umysły ścisłe, które w przyszłości będą odpowiadały za wiele kluczowych z perspektywy społeczeństwa i państwa kwestii. Dlatego muszą być to ludzie otwarci, ciekawi świata i dociekliwi. Wszystkie te umiejętności kształtuje się lub dopracowuje podczas pisania pracy inżynierskiej.

Na początku warto postawić sobie jakąś tezę oraz wskazać pytania, na które odpowiedzi będą albo potwierdzały, albo też zaprzeczały początkowemu twierdzeniu. W późniejszym czasie, już podczas pisania, cała praca okaże się właśnie próbą odpowiedzi na to pierwsze, kluczowe pytanie. Wielu promotorów od jego sformułowania rozpoczyna współpracę ze swoimi podopiecznymi. Z perspektywy studenta takie działanie czasami wydaje się stratą czasu. Jednak w praktyce przekłada się na lepsze przygotowanie do pisania. Potem nie trzeba się zastawiać nad odpowiedzią na pytanie: praca inżynierska jak pisać? Powiedzieć, że rozprawa pisze się sama byłoby zapewne sporym wyolbrzymieniem. Niemniej jednak jest dużo łatwiej.

Niektórzy promotorzy preferują otrzymanie od razu całej, gotowej pracy. Chcąc jednak napisać naprawdę dobrą rozprawę, najlepiej konsultować poszczególne jej części na bieżąco. Przede wszystkim dlatego, że wówczas nie powiela się błędów, a koryguje je na bieżąco. Pomiędzy poszczególnymi etapami pisania dobrze też robić sobie przynajmniej krótkie przerwy. Już kilka dni wystarczy, aby zyskać do swojej pracy nieco dystansu. Jest on potrzebny, by ocenić swoje argumenty i wyłapać nieścisłości. Do tej pory nie wspominano o kwestii gromadzenia materiału badawczego.

To błąd, ponieważ stanowi on punkt wyjścia, swoisty fundament na którym opiera się praca inżynierska. Dotarcie do źródeł oraz zebranie potrzebnych informacji to lwia część przygotowań do stworzenia takiej rozprawy. Jeżeli od samego początku będzie się to robiło konsekwentnie i metodycznie, potem o wiele łatwiej przyjdzie wyciągnąć celne wnioski. Często pomocny okazuje się arkusz kalkulacyjny, z pomocą którego o wiele łatwiej opracować chociażby dane statystyczne. Z takie wsparcia korzystają nawet humaniści, więc przyszli inżynierowie też nie powinni się wzbraniać przed wykorzystaniem takiego narzędzia.

Praca inżynierska może stać się powodem do dumy. Warunkiem jest tu jednak odpowiedzialne podejście i rzeczywiste zainteresowanie poruszanym tematem. Ten ostatni jest istotny, gdyż decyduje o tym, czy dana osoba będzie się męczyć przy każdym słowie, czy może napisze kilkadziesiąt stron bez większego trudu. Rolą prowadzących seminaria jest wzbudzanie w studentach takiej ciekawości. Zabiorą ją potem ze sobą, przez co ich życie i praca także staną się zdecydowanie bardziej fascynujące. Jak widać prozaiczna z pozoru praca inżynierska ma duże znaczenie.

Praca licencjacka to dla wielu osób pierwszy tak długi tekst, którą muszą stworzyć w życiu. Często stanowi to bardzo duże wyzwanie, kluczem do sukcesu jest jednak dobre rozplanowanie pracy.

Jak wybrać temat?

Nad tematem warto myśleć już w trakcie pierwszych lat studiów. Warto się zastanowić, które zagadnienia najbardziej nam odpowiadają i czy widzimy w nich potencjał do wykonania ciekawych badań.
Najlepiej wybrać temat zanim wybierzemy promotora, tak żeby pisać pracę pod kierunkiem osoby, którą interesuje podobna tematyka, ale jeśli widzimy wśród wykładowców kogoś szczególnie inspirującego, możemy także najpierw zapisać się na seminarium, a potem spróbować ustalić temat wspólnie z opiekunem.

Jak napisać rozdział teoretyczny licencjatu?

Pierwszy rozdział pracy jest zazwyczaj rozdziałem teoretycznym – oznacza to wiele godzin spędzonych nad książkami lub w internecie, w celu zebrania odpowiednich źródeł opisujących wybrane przez nas zagadnienie. Generalną zasadą wybierania tematu badań naukowych jest to, że nie porywamy się na wymyślenie czegoś zupełnie nowego, tylko staramy się wybrać zagadnienie, które zostało już w jakiś sposób zbadane i pogłębić te badania lub podejść do nich od zupełnie innej strony.

Pisanie rozdziału teoretycznego na temat, który zupełnie nas nie interesuje może być bardzo trudnym doświadczeniem, dlatego tutaj zaprocentuje wybranie ciekawego tematu. Rozdział teoretyczny powinien stanowić około połowę naszej pracy i opisywać wszystkie pokrewne zagadnienia i badania, które uda nam się znaleźć, żeby pokazać umocowanie teoretyczne naszej pracy.

Jak napisać rozdział metodologiczny pracy licencjackiej?

Każda praca badawcza potrzebuje opisu metodologii. Niezależnie od tego czy zdecydowaliśmy się na przyjęcie czyjejś metody, czy jakoś ją modyfikowaliśmy, zawsze trzeba bardzo dokładnie opisać sposób w jaki zostały przeprowadzone badania. Musi się on też logicznie łączyć z hipotezą, którą chcemy zweryfikować. Warto potraktować rozdział metodologiczny jako coś w rodzaju szablonu lub instrukcji: zapisujemy dokładnie w jaki sposób planujemy przeprowadzić nasze badania, na co zwrócimy uwagę, jakie będą zmienne zależne i niezależne, jakiego wyniku spodziewamy się na podstawie części teoretycznej (oczywiście w rozdziale badawczym może się okazać, że przyjęta przez nas teza zostanie obalona).

Jak napisać rozdział badawczy licencjatu?

Rozdział badawczy to dla większości studentów najciekawsza część pisania pracy. W tym rozdziale znajdują się wszystkie wyniki, które udało się uzyskać dzięki zastosowaniu kroków opisanych w części metodologicznej licencjatu. Najpierw opisujemy szczegółowo, jakie wyniki udało nam się uzyskać podczas badań, a następnie możemy przejść do wniosków – czy wyniki zgadzają się z przyjętą na początku hipotezą? Jeśli nie, czy mamy jakiś pomysł, z czego to wynika? Warto także wspomnieć o dalszych kierunkach badań, które może zapoczątkować nasza praca, jeśli mamy na nie jakiś pomysł (niezależnie od tego czy sami planujemy takie badania kiedykolwiek zrealizować).

Jak obronić pracę?

Po zakończeniu pisania pracy, musi ona zostać przeczytana przez dwie osoby, które wystawiają recenzje: promotora i recenzenta. W zależności od uczelni, terminy, w których musi się to wydarzyć mogą być bardzo sztywne (na przykład recenzje muszą być dodane do systemu na tydzień przed obroną) lub bardzo mało sformalizowane (recenzje dodawane w nocy przed obroną), warto więc dokładnie sprawdzić jak funkcjonuje to na uczelni, której dyplom chcemy uzyskać.

Sama obrona pracy jest zazwyczaj czystą formalnością, ale mimo to dla większości osób okazuje się bardzo stresującym momentem w życiu. Żeby zminimalizować stres w tym dniu, warto zdobyć jak najwięcej informacji na temat tego, jak będzie wyglądał egzamin dyplomowy. Niektóre uczelnie udostępniają listę zagadnień, z których trzeba się przygotować, na innych praktykowany jest zwyczaj wspólnego ustalania tematu z promotorem i recenzentem. Pomagają tutaj na pewno dobre relacje z osobami, które pomagały przygotować pracę, warto więc dbać o nie w ciągu roku.

W komisji egzaminacyjnej siedzą trzy osoby: przewodniczący, recenzent oraz promotor. Tylko przewodniczący będzie niespodzianką, na wybór promotora oraz recenzenta mamy wcześniej wpływ. Przewodniczący nie wchodzi jednak w interakcję z egzaminowanym, jego rolą jest przywitanie wszystkich na początku oraz zatwierdzenie ostatecznej oceny na końcu. Pytania zadają recenzent oraz promotor.

Zdobycie wyższego wykształcenia to ważne wydarzenie w życiu każdego studenta, ale jeśli dobrze się do niego przygotuje, to nie powinien mieć najmniejszych powodów do obaw!